Νομίζω ότι υπάρχει κάτι λάθος στον τρόπο που τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης καλύπτουν το θέμα του παρκούρ.
Νομίζω ότι υπάρχει προχειρότητα και αστοχία σε μεγάλο βαθμό. Το να μην καταλαβαίνεις ένα πράγμα που βλέπεις δεν είναι κακό. Ρωτάς, το ψάχνεις και μαθαίνεις. Κακό είναι το να νομίζεις ότι έχεις καταλάβει, χωρίς να έχεις κάνει τον κόπο να ρωτήσεις και να ψάξεις.
Κάπως έτσι λοιπόν, στη συνείδηση των περισσοτέρων έχουν χαραχτεί αυτοί που ασχολούνται με το Parkour ως «οι αυτοί μωρέ…αυτοί που πηδάνε από ταράτσα σε ταράτσα».
Και αφού πηδάνε από ταράτσα σε ταράτσα πρέπει να είναι «ιπτάμενοι αναρχικοί», πιτσιρικάδες που έχουν άγνοια κινδύνου και ρισκάρουν τη ζωή τους, κάποιοι τρελοί που κάνουν τούμπες κάθε χρόνο στη Σαντορίνη πίνοντας Red Bull κτλ.
Τις συνέπειες αυτών των επικίνδυνων στερεοτυπικών αντιλήψεων τις περιγράφει εύστοχα ο Παναγιώτης Αλμανλής, εκπαιδευτής στην Athens Parkour Academy.
Από το προσωπικό του ιστολόγιο:
«Ίσως φαίνεται αστείο, όμως δεν είναι τυχαίο πως πολύ συχνά ακούμε ατάκες του τύπου: ‘’θα γινόσασταν καλοί διαρρήκτες’’, ‘’θα ξεφεύγατε εύκολα από την αστυνομία’’ και άλλα τέτοια. Κανείς όμως δεν λέει “θα κυνηγούσατε εύκολα κάποιον τσαντάκια”ή ότι κάτι καλό θα μπορούσε να προκύψει από την ενασχόληση μας με το συγκεκριμένο άθλημα. Όλα αυτά είναι άμεσα συνδεδεμένα και δημιουργούν εντυπώσεις ακόμα και υποσυνείδητα. Στο μυαλό πολύ κόσμου οι Traceurs είναι απλά ταραξίες που κάποιος τους κυνηγάει και αυτοί τρέχουν/φεύγουν. Όταν μας συναντήσουν να κάνουμε προπόνηση μπορεί να έχουν πρόβλημα επειδή μπορεί να δημιουργήσουμε φθορές, ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν έχουν καν προσέξει σε τι κατάσταση μπορεί να βρίσκεται ο συγκεκριμένος χώρος και δεν ενοχλούνται από όσους ρίχνουν τις τσίχλες, τα τσιγάρα και τους καφέδες τους σε μάρμαρα και πεζόδρομους δίπλα ακόμη και από μνημεία.»
Και κάπως έτσι αυτοί που πηδάνε από ταράτσες εξασκούν μια τέχνη που κάποιος την βάφτισε φυγή σύμφωνα με τη Wikipedia.
Και τον ατυχή ορισμό του Parkour ως τέχνη της φυγής τον αναπαρήγαγαν και διέδωσαν τα μέσα ενημέρωσης:
«Όταν έβλεπα ή διάβαζα συνεντεύξεις άλλων αθλητών της κοινότητας μας και συναντούσα στους τίτλους ή στις αναφορές των εκάστοτε δημοσιογράφων ή παρουσιαστών τον όρο ‘’τέχνη της φυγής’’ απλά το προσπερνούσα.
Δεν μπορούσα όμως να κάνω το ίδιο όταν άρχισα να βλέπω τη φράση αυτή και σε δικές μου συνεντεύξεις.
Για το λόγο αυτό τα τελευταία χρόνια όποτε έχω τη χαρά και την τιμή (πάντα είναι χαρά μου και τιμή μου να μιλάω για το Pk και να εκπροσωπώ την κοινότητα όσο καλύτερα μπορώ ανεξαρτήτως του μέσου στο οποίο απευθύνομαι) να δίνω μια συνέντευξη φροντίζω πρώτα από όλα να αναφέρω πως το Parkour δεν είναι η τέχνη της φυγής. Αυτό όμως δεν βοήθησε και πολύ!»
Και αν ρωτήσει κάποιος που υπάρχει πρόβλημα με αυτό:
«Θα μου πείτε τώρα, και καλά γιατί τόση κάψα; Τι σε χαλάει τόσο πολύ; Και όντως δεν είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της κοινότητας μας. Οι λόγοι όμως είναι πολλοί, και βασικότερος όλων, είναι πως η φυγή σαν λέξη δεν εκφράζει καθόλου αυτό που κάνουμε.
Αντιθέτως, αυτό που κάνουμε κυρίως, είναι να μένουμε και να επιμένουμε σε πράγματα που θέλουμε να καταφέρουμε.
Ο τυπικός ορισμός του Parkour (…έχει ως στόχο την ταχύτατη και βέλτιστη δυνατή μετακίνηση από οποιοδήποτε σημείο του χώρου Α σε διαφορετικό σημείο Β…) αναφέρει τον όρο μετακίνηση.
Γιατί δεν το λέμε τότε “η τέχνη της μετακίνησης’’ ή “τέχνη της υπερπήδησης’’; Θα ήταν πολύ πιο κοντά σε αυτό που κάνουμε. Δεν φεύγουμε κύριε! Δεν πάμε αλλού, εδώ είμαστε! »
Η φυγή αν και έχει ουδέτερη νοηματοδότηση, είναι μια λέξη που εύκολα μπορεί να ερμηνευτεί αρνητικά σε πλήθος περιπτώσεων.
Μπορεί να σημαίνει –τα παρατάω γιατί φοβάμαι- αρνούμαι να δεχτώ την πραγματικότητα– είμαι παραβατικός και τρέχω να σωθώ– δεν έχω ρίζες και δεν με κρατάει τίποτα– είμαι ανεύθυνος και ανώριμος- κοκ.
Όλα τα παραπάνω δεν αντιπροσωπεύουν ανθρώπους που μαθαίνουν να ξεπερνάνε λίγο-λίγο τις φοβίες τους και να βάζουν στόχους. Για τους οποίους στόχους δουλεύουν συστηματικά και μεθοδικά με σεβασμό σε ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους.
Δεν αντιπροσωπεύουν ανθρώπους που όχι απλά δεν ζουν εκτός πραγματικότητας αλλά ανιχνεύουν νέους τρόπους και νέες διαδρομές για να σχετίζονται με το περιβάλλον γύρω τους όσο δύσκολο και αν είναι αυτό.
Δεν αντιπροσωπεύουν ανθρώπους που απλά εκφράζονται και που δεν πιστέψανε ποτέ οτι τα παιχνίδια είναι μόνο για παιδιά αλλά όχι και για μεγάλους.
Είναι αδύνατο να παλεύεις για να ξεπεράσεις ένα εμπόδιο και να εξασκείσαι στην τάση της φυγής. Εξίσου αυτονόητο, δεν τρέχεις μόνο για να φύγεις από κάπου αλλά και για να πας κάπου αλλού.
Νομίζω ότι κάτι λάθος κάνουν στο θέμα του parkour όσοι ασχολούνται με την ενημέρωση της κοινής γνώμης.
*Ευχαριστούμε τον Παναγιώτη Αλμανλή για την άδεια χρήσης των αποσπασμάτων
